Deze week een column over de reactie op bepaalde geluiden.

Geluiden die woede oproepen

Mijn dochter reageerde vroeger nogal heftig als haar broertje chips at. Zij kon echt niet tegen dat geluid. In Trouw vroeg iemand recent in de rubriek over omgangsvormen hoe om te gaan met eetgeluiden van collega’s op het werk. Het antwoord van Beatrijs Ritsema bevatte de term ‘misofonie’. Hierop reageerde de voorzitter van de Vereniging Misofonie NL, dat Ritsema wel erg snel die term gebruikte en stelde: “Misofonie is een onbekende en onderschatte neurologische aandoening en gaat niet over ‘je ergeren aan’”. Iemand met misofonie reageert met woede of walging op het horen van specifieke geluiden.

Hoogbegaafden zijn vaak ook hooggevoelig. Vooral auditieve prikkels geven last (drukke straten, harde muziek etc). Het recente IHBV leaflet hierover verwijst ook naar een uitgebreide lijst met aanbevelingen, voortgekomen uit de praktijk. (Teveel horen, zien, voelen? IHBV, 2015)

Is misofonie wellicht extreme hooggevoeligheid? De term leidt naar mijn idee naar onnodige medicalisering. Gaan we op dat spoor verder? Of hebben we straks liever een pil waarmee we wél kunnen deelnemen aan sociale bijeenkomsten die nu onmogelijk zijn?

Noks Nauta

Referenties:
IHBV leaflet
Tips bij hooggevoeligheid
Vereniging Misofonie NL: