Een bezoek aan een tentoonstelling van Rothko, inspireerde Noks tot haar tweede column.

Rothko hoogbegaafde kunstenaar

Lopend op de tentoonstelling van Mark Rothko zie ik zijn werken van figuratief naar abstract en tenslotte zijn kenmerkende grote vlakken in bijna één kleur. Mooi? Maakt het emoties los?
Ik lees altijd graag over kunstenaars en in Rothko zie ik veel kenmerken van hoogbegaafdheid. Hij was een goede school-leerling, kon naar Yale University. Daar probeerde hij Frans, Europese geschiedenis, wiskunde, natuurkunde, algemene psychologie en geschiedenis van de filosofie en vertrok zonder diploma. Daarna ging hij schilderen. En hoe.
Hij ging volledig op in zijn werk, experimenteerde, was scheppend en vernieuwend bezig. Hij was ook autonoom: gaf bijvoorbeeld een opdracht voor het maken van schilderijen voor een duur restaurant terug omdat hij niet wilde dat zijn schilderijen wandversieringen zouden zijn. Hoge eisen aan zijn werk én aan hoe anderen ermee om moeten gaan.
In veel grote kunstenaars zie ik kenmerken van hoogbegaafdheid. Mooi om te zien wat zij met hun talenten doen. Helaas worden ze niet allemaal gelukkig. Rothko maakte op 66-jarige leeftijd een einde aan zijn leven. Zou hij gelukkiger zijn geweest als hij zichzelf als hoogbegaafde had herkend en iets had kunnen doen aan het begrijpen daarvan?

Noks Nauta