Een nieuwe column van Noks.

Verdrietig hoogbegaafd

Tijdens een voorlichting aan zorgmedewerkers over hoogbegaafde ouderen vertelde een van de deelnemers dat ze een hoogbegaafde kleinzoon heeft. Die is nu 8 jaar en ze typeerde hem als: ‘hij is vaak zo verdrietig’. Hij is duidelijk anders dan haar andere kleinkinderen. Ze heeft wel een warme band met deze kleinzoon.

Dit legde ik aan deze oma uit: hoogbegaafden voelen al jong dat ze anders zijn. Ze hebben al jong ook veel gedachten over zingeving en waarden. In een omgeving waarin kinderen van dezelfde leeftijd dat niet begrijpen, kun je teleurgesteld worden, verdrietig en eenzaam omdat je geen aansluiting voelt op zaken die jou bezighouden. Webb (2013) beschrijft dit in een boek, dat veel hoogbegaafden tot tranen toe roert, omdat hij het zo goed begrijpt en verwoordt.

Zo’n (hoogbegaafde) oma kan veel betekenen wanneer zij haar kleinkind de aandacht en warmte kan geven, waarmee hij voelt dat hij er mag zijn, ook als is hij ‘anders’. Zij kan het verschil maken. De ondertitel van Webb’s boek is: Idealism, Bright Minds, Disillusionment and Hope. Die hoop is zo wezenlijk voor een positief gevoel over het hoogbegaafd zijn.

Webb, J. (2013). Searching for meaning. Tucson, Arizona: Great Potential Press, Inc.