Opnieuw een column van Noks Nauta. Deze keer over iets dat ze spontaan uitflapte…

Hoogbegaafd is ook gewoon….

Hoewel ik al jaren openlijk over mijn hoogbegaafdheid spreek (uiteraard waar dat opportuun en relevant is) krijg ik soms ook nog opmerkingen hierover die wat ongemakkelijk binnenkomen. Zo sprak een vriendin van me over haar moeder van 94 die volgens haar erg slim is, over een achternichtje van ruim een jaar die ook erg pienter overkomt. Ze heeft ook een nichtje die bewezen hoogbegaafd is. Ik zie dat zij zelf ook veel kenmerken van hoogbegaafdheid vertoont. Maar van zichzelf ontkent ze dat stellig: “Nee hoor, ik ben maar heel gewoon”.
Daarop kon ik niets anders zeggen dan: “Maar hoogbegaafdheid is ook gewoon!” En toen ik dat eruit had geflapt realiseerde ik me pas hoeveel er in die opmerking zit. Veel hoogbegaafden worstelen namelijk al van jongs af aan met het gevoel anders te zijn. Ze willen dan liever ‘gewoon’ zijn.
Ik heb ooit in een kranteninterview gezegd: “Doe mij maar 105”. Ik zou dat nu niet meer zeggen. Ik ben hoogbegaafd, dat is zo, dat is goed en het is voor mij heel gewoon. Gemiddeld zullen we nooit worden, maar we kunnen onszelf wel accepteren zoals we zijn. Net zoals dat voor hooggevoeligen geldt: http://www.hooggevoeligheelgewoon.nl