Noks schreef een nieuwe column met een paar mooie filosofische vragen……

Zelfkritisch durven zijn

‘Twijfelen is heel bevrijdend’ was de titel van een interessant artikel in Trouw over filosofie in het voortgezet onderwijs. Van 2015 – 2019 is het thema ‘twijfel’. Enkele leerlingen: “Je leert dingen van twee kanten te bekijken”; “Beetje vaag”; “Wat heb je eraan?”; “Ik heb hier wel iets aan”. Een docent: “De duik in het scepticisme maakt leerlingen kritischere mensen, die eerder geneigd zijn de zaak te onderzoeken”.
Ik ben heel benieuwd hoe hoogbegaafde leerlingen dit vak ervaren. Zij zijn bij uitstek kritisch en stellen veel ter discussie. Past dit vak dan bij hun denken? Hebben ze het niet nodig? Of is het juist een goede manier om hun kritische instelling woorden en vorm te geven zodat ze effectiever over hun denken kunnen communiceren? Kritisch vragen stellen leidt namelijk soms tot onbegrip en weerstand bij de ander.
Uit het bij het lesprogramma behorende boek ‘Het voordeel van de twijfel‘: ‘Kritisch zijn is in de eerste plaats zelfkritisch zijn. Het is durven twijfelen aan de eigen overtuigingen over hoe de wereld in elkaar zit, over wat we moeten doen en laten, en hoe we met elkaar en de wereld moeten omgaan.’ Is dat dan de extra uitdaging voor hoogbegaafden?