Titel: Wat woorden nog zeggen
Auteur: Hendrikje Fictorie
ISBN: 9789463861526
Uitgeverij: Jongboek
Beschrijving van het boek
Hendrikje Fictorie (pseudoniem) schreef dit boek over de ervaringen met de gezondheid van haar hoogbegaafde man. Zijn fysieke gezondheid leidt toenemend tot beperkingen en er ontstaat tegelijk het vermoeden van dementie. Hendrikje ziet ook zijn cognitieve achteruitgang, zij merkt dat sneller op dan hij en weet sneller dan de omgeving dat er iets aan de hand is. Haar man kan met zijn hoogbegaafdheid de verschijnselen van cognitieve achteruitgang voor de mensen die hem onderzoeken lang maskeren. Het beeld is ook nog eens sterk wisselend, waardoor ook Hendrikje soms twijfelt. Zij wordt van geliefde steeds meer mantelzorger. In woorden (van haar en hem), opgetekend in dagboeken en blogs, legde Hendrikje vast hoe ze dit proces samen doormaken.
Bespreking
Dit boek is bijzonder, omdat het een beschrijving geeft van een situatie waar tot nu toe nog nauwelijks aandacht voor is: dementie bij hoogbegaafden/ hoog intelligenten. Omdat Hendrikje vanuit haar eigen ervaring beschrijft, hoe haar geliefde langzamerhand verandert in een ander, maakt ze dit proces indringend duidelijk. En ook het onbegrip van mensen in de zorg die haar maar een overbezorgde partner vinden.
Hendrikje kan haar ervaringen zeer scherp en mooi verwoorden en weet daarmee zowel te beschrijven als te raken. De beschrijvingen zijn liefdevol en realistisch.
Enerzijds is er het proces tussen hen beiden, met elkaar kwijtraken en steeds weer terugvinden. Het zoeken en vinden van een vorm om toch in hun liefde bij elkaar te zijn. Anderzijds is er de zoektocht in de zorg naar een diagnose, een verklaring. Is het dementie? Of iets anders? En wat kunnen ze doen en verwachten?
Ik vind het een ontroerend en aangrijpend boek en meen dat het voor mensen in vergelijkbare situaties ook tot troost kan zijn. Het weten dat je niet de enige bent die dit zo ervaart, kan steunend zijn.
Voor wie is dit boek van belang?
Dit boek lijkt me primair van belang voor mensen die zelf in zo’n proces zitten. Zij zullen herkenning vinden in de teksten van Hendrikje die dit zo goed kan beschrijven.
Hopelijk vindt het boek ook zijn weg in de zorg voor ouderen omdat zij wel vaker te maken krijgen met hoogbegaafden. Tot nu toe horen wij nog vaak dat de hoogbegaafdheid niet wordt herkend en, als je er zelf over praat, wordt er niets mee gedaan. Dat leidt tot foute en late diagnoses. Tevens is het weten van hoogbegaafdheid van belang bij de communicatie tussen zorgverlener en hoogbegaafde. Ik hoop van harte dat dit boek bij zal dragen aan een betere communicatie en een kwalitatief betere zorg voor ouderen.