Een moeilijke vraag in deze column van Noks.

Waarom leeft de een wel en de ander niet?

Meer dan één maal per week zie ik in de krant een verhaal dat me eraan herinnert dat er hoogbegaafden zijn met wie het niet goed gaat. Opvallend is dat de hoogbegaafdheid zelf dan niet benoemd wordt als belangrijke factor.
Zo las ik over een documentaire van Ingrid Kamerling over haar zus Vivian die tien jaar geleden haar leven beëindigde terwijl ze pas 24 was. Alles in dat verhaal ademt hoogbegaafdheid uit. Enkele dagen erna een verhaal uit de jeugdzorg met een dagboek van een meisje van 18, dat de jeugdzorg wakker schudt. Het is duidelijk dat zij hoog intelligent is. Dat is in haar geval een voordeel omdat ze haar intelligentie uiteindelijk gebruikt om uit de narigheid te komen én ze ook anderen kan helpen met haar sterke verbale begaafdheid.
Beide verhalen raken me diep. Wat maakt dat de één een eind aan haar leven maakt en de ander weer bovenkomt en er sterker uitkomt? Het is zo nodig dat hier meer kennis over beschikbaar komt. Ik denk aan deze jonge vrouwen, aan hun naasten en aan alle hoogbegaafden die ik zo graag een mooi en zinvol leven toewens.