Paascolumn Noks Nauta | “Waarom is die meneer dood”

Mijn kleindochter van vierenhalf kreeg op Goede Vrijdag een nieuw boek over Pasen. Ze was heel enthousiast, elk nieuw boek wordt door haar met gejuich ontvangen. Papa las het boek voor het slapen gaan voor. Maar een half uur later riep ze, heel hard huilend (terwijl ze altijd gewoon meteen slaapt) dat ze het verhaal zo eng vond en het zo erg vond dat die meneer dood ging en het niet snapte.

Ik herken me zo in haar heftige emotie. Als kind wilde ik nooit boeken lezen waarin iemand dood ging. Ook een hond die dood ging riep bij mij grote huilbuien op. Logisch dat ze huilde! Het Paasverhaal is eng én ook nog steeds realistisch. Martelaren zijn er nog steeds. Denk maar aan Navalny. Ik ben niet actief gelovig, maar dit voel ik wel: we moeten blijven huilen om mensen die doodgaan om redenen van geloof of overtuiging. De emotie die we hierbij voelen, mag niet afstompen.

Het mooie van het paasverhaal is, dat Jezus met Pasen blijkt opgestaan uit het graf. Die hoop voel ik graag mee. Voor de toekomst van ons en onze (klein)kinderen).  

Kathleen Amant (2015). Het paasverhaal. De Eenhoorn